อยู่กับตัวเองในคืนเหงาๆ
มีเพียงตัวเรากับใจช้ำๆ
จากนี้คงไม่มี คนที่เคียงข้างกัน
อยู่กับตัวเองในคืนอ้างว้าง
ภาพในวันวานยังวนซ้ำๆ
ตอกย้ำให้เข้าใจ เธอนั้นได้จากไป
ทุกครั้งฉันเคยมีเธอคอยโอบกอด
ฉันอยู่เคียงข้างกาย
แต่ครั้งนี้ฉันไม่มีเธออยู่อีกแล้ว
ต่อจากนี้
ฉันก็เลยต้องกอดตัวเองในคืนเหงาๆ
ในวันที่เรานั้นไม่เหลือใคร
แม้เพียงสักคนที่เคียงข้างกาย
ต้องเหงาเดียวดายเพียงลำพัง
ฉันทำได้แค่ปลอบตัวเองแม้เจ็บเพียงใด
คงต้องเข้าใจและยอมรับมัน
ฉันหวังว่าคงต้องมีสักวัน
ที่ทุกความเจ็บช้ำ นั้นจะผ่านพ้นไป
อยู่กับเวลาที่เดินช้าๆ
กับความเป็นจริงที่มันช้ำๆ
ต้องฝืนสักเท่าไร คืนนี้จะผ่านไป
ทุกครั้งฉันเคยมีเธอคอยโอบกอด
ฉันอยู่เคียงข้างกาย
แต่ครั้งนี้ฉันไม่มีเธออยู่อีกแล้ว
ต่อจากนี้
ฉันก็เลยต้องกอดตัวเองในคืนเหงาๆ
ในวันที่เรานั้นไม่เหลือใคร
แม้เพียงสักคนที่เคียงข้างกาย
ต้องเหงาเดียวดายเพียงลำพัง
ฉันทำได้แค่ปลอบตัวเองแม้เจ็บเพียงใด
คงต้องเข้าใจและยอมรับมัน
ฉันหวังว่าคงต้องมีสักวัน
ที่ทุกความเจ็บช้ำ นั้นจะผ่านพ้นไป
ก็ไม่รู้ว่าวันนั้นมันจะนานเท่าไร
วันที่ใจของฉันจะลบเธอจากใจ
และไม่รู้ในวันนี้ฉันต้องทำอย่างไร
ทำยังไงจะผ่านคืนนี้
ฉันก็เลยต้องกอดตัวเองในคืนเหงาๆ
ในวันที่เรานั้นไม่เหลือใคร
แม้เพียงสักคนที่เคียงข้างกาย
ต้องเหงาเดียวดายเพียงลำพัง
ฉันทำได้แค่ปลอบตัวเองแม้เจ็บเพียงใด
คงต้องเข้าใจและยอมรับมัน
ฉันหวังว่าคงต้องมีสักวัน
ที่ทุกความเจ็บช้ำ นั้นจะผ่านพ้นไป
สุดท้ายต้องยอมรับ ฉันนั้นไม่เหลือใคร